Angel of Wassenaer

DAGBOEK VAN EEN HERDERSHOND
In dit dagboek van een herdershond staan de belevenissen van onze Oud Duitse Herdershond Angel
Kijk in 't archief, of helemaal onderaan deze web-log, hoe het allemaal in oktober 2004 is begonnen!
Vanaf 1 januari 2007 start Angel's WEB-SITE: www.angelofwassenaer.nl

vrijdag, oktober 08, 2004

Angel komt thuis

Op vrijdagmorgen 8 oktober 2004 haal ik Angel op. Met kriebels in mijn buik!
Een grote kartonnendoos achter in m'n autootje moet Angel daar 'gevangen' houden. We hebben nl geen bench.
In de auto terug naar huis is het behoorlijk spannend: wat huilen en piepen en natuurlijk ineens zonder de broertjes en zusjes. Angel is de eerste uit het nest die mee mag. Wat boffen we.
Ik zet de radio aan en af en toe zing ik hard mee. Eigenlijk valt het allemaal best mee.
Thuisgekomen wordt de veranda verkend en laten we haar rustig wennen. Even door het huis, kennismaken met de poezen en al meteen even het 'nachthok' in. Wat is het hok nu groot!!
Het is prachtig weer, een strakke blauwe lucht dus zitten we deze 1st dag veel buiten op de veranda in het zonnetje.
Kijk Angel eens zitten bij de stoel, kijkend naar Sinjo op het muurtje!

Die zaterdagmorgen heb ik een theoriecursus van Alert, de Martin Gaus school die ook puppycursussen geeft. Zit ik precies naast een dame die ook een zwarte Oud Duitse Herder heeft gekregen. De herder heet Jet en is maar een paar dagen ouder. Tjee, wat een kleine wereld. Jet haar vader is de opa van Angel.
Zaterdagmiddag krijgen we meteen 'kraamvisite'. Arja samen met haar Duitse Pincher Luka. Luka is een aantal maanden ouder en heeft wat 'last' van z'n hormonen. Hij besproeit allle hekjes even snel en wil ook op Angel rijden. Tja, daar is ze nog wat te klein voor. Angel vindt alles best, zij wil alleen maar spelen. Arja neemt een clicker mee om kunstjes met Angel te leren en een puppykong voor als ze alleen is. Die kong, daar heeft Angel nog geen kaas van gegeten.

De eerste nachten slaapt Angel in een grote TV doos bij ons op de kamer. Ton vindt het eigenlijk maar niets en gaat gelukkig toch overstag. Om 's nachts maar 1x wakker gehuild te worden. Net een echte baby. Snel plasje doen en verder slapen. Die TV doos is zo hoog dat ik haar er maar net uit kan tillen. Na 4 nachten mag de doos op de kamer van Mimi staan. Mimi zit met haar klas een week in Rome, dus dat komt goed uit zo. En na 2 nachten zonder gewekt te worden, mag Angel gewoon buiten op de veranda blijven. Het hekje gaat dan dicht. De veranda is nu de grote bench van Angel. En in de hoek staat een halve deksel van een zandbakschelp voor Angel, het is net een grote kattenbak met zand, waar ze voorlopig even haar behoefte in kan/mag doen. Het hekje gaat immers steeds dicht. ’ s Nachts en ‘s morgens als ik werk is dat haar plekje.

We krijgen nog meer kraamvisite: Suzanne met haar Labrador Janice, Sjantien met Jesse en de Pitbul Sam, Job met z'n gezin. En natuurlijk gaan we lekker vaak op stap: Met de auto naar de markt, even langs het strand en meteen de 1ste puppycursus al op maandagavond. Daar zien we Jet!
Het autorijden gaat al heel snel zonder piepen en zeuren: Angel heeft dus al vlug door dat we dan iets leuks gaan doen!


Klik op de titel voor de foto’s van Angel's eerste weken thuis. Wat is dit genieten zeg!

maandag, oktober 04, 2004

Angel's afkomst

Op 17 augustus 2004 is Angel bij Marjan Regtuit geboren als één van de 9 honden uit het A- nest. Anta heeft het niet gered maar Alira (Tessa), Altea (Angel), Amor (Bono), Andor (Boy), Anne (Luna), Argos (Diesel), Arian (Djarré) en Artan (Harley) groeien als kool.
Mama Puck (Giara vom Altdeutschen Eck) en Papa Sultan (vom Thielenhof) hebben duidelijk hun sporen na gelaten!



Puck en het A-nest zijn te zien op:
Puck en het A-nest

Sultan van Karin Tetteroo is te zien op:
Sultan

Klik voor de foto's van het eerste bezoek bij Marjan's Meute op de titel.

vrijdag, oktober 01, 2004

Hoe het begon: Een engel op ons pad

Dit is het verhaal over hoe een zwarte (B)engel op ons pad kwam.

Het is augustus 2004 en we komen terug van vakantie. Meestal staat er dan een zeer enthousiaste hond te springen en te ‘joelen’ op de veranda. Maar niet deze keer. Geen gejoel en geen Bo? Onze Duitse Herder van 11 jaar oud komt ons niet begroeten? Is niet in de tuin?.....of wel.....
Ze heeft zich verstopt ergens diep onder de struiken. Komt ons amper begroeten en lijkt bevangen door de hitte die er al 3 dagen heerst.
De volgende dag bij de DA krijgt ze wat peniciline injecties (ivm hoge koorst) en tabletten mee. Mogelijk ergens een ontsteking opgelopen of van de hitte en oud stilstaand water uit de waterton een maag/darminfectie opgelopen? Eerst maar even aankijken hoe het gaat. Gelukkig knapt ze snel op en begint weer op de oude te lijken.
Haar grote passie is terug: alles maar dan ook alles wat er voor haar voeten ligt in de bek nemen en bij de baas brengen en dan maar hopen...... tot er een keer gegooid wordt. Er als een speer achteraan en in no time terugbrengen. Dit uren volhouden, werklustig? Zo kan je het wel noemen. Vooral stokken, stenen en ballen zijn de grote favoriet. En wij (althans ik) slaken een zucht van verlichting: Ze is immers al 11


Bo met haar bal


Op vrijdagmorgen 17 september zie ik dat Bo bijna puur bloed plast. Zo ziet het er in elk geval uit. Net dikke bietensap. Omdat Bo al jaren (als erg dominantie teef) heel vaak bij elk boompje haar sporen achter laat kan ik de plas zo opvangen. Diezelfde middag weer een ritje naar de DA gemaakt. En weer wat injecties gehad met pillen, om de volgende dag ’s avonds mee te beginnen. Wederom maar even aankijken voordat we echo’s en foto’s gaan maken. Ze is immers al 11 jaar oud. En afgelopen maand knapte ze zo snel op.

Zaterdagavond de18de komen we thuis van een borrel bij mijn moeder en worden we weer niet begroet door Bo. Ligt ze weer verstopt, ergens onder de struiken? Waar is ze dan? Nee, ze ligt nog in haar ‘nacht’ hok en wil er op commando eigenlijk ook niet uitkomen. Geen eten, geen kaas, ook geen pilletje dus. Zo ziek kennen we haar niet. Deze dame is altijd zo hard voor zichzelf. Uiteindelijk komt ze toch strompelend de veranda op. Binnen enkele uren wil ze niet meer lopen en stort steeds neer nadat ze enkele passen heeft gedaan. De kinderen gaan uit (zaterdagavond hè) en hebben op mijn advies uitgebreid afscheid genomen. (Je weet maar nooit hoe hard het gaat!)
Bo wil kennelijk graag de tuin in en sleept zich steeds de veranda trap af om onder de rodondendron te gaan liggen. Omdat het ineens wat begint te miezeren sleep ik haar weer de veranda op. Ik vind het zo een akelig idee haar alleen in het donker achter in de tuin in de regen te laten liggen (doodgaan??). Tot 3 keer toe haal ik haar alleen naar boven, al waggelend en strompelend. Maar dan gaat het niet meer en heb ik Ton nodig. Samen dragen we haar terug de veranda op. Inmiddels is het zondag 19 september geworden, 1 uur in de ochtend.
Mimi is al thuis gekomen en heeft nogmaals uitgebreid afscheid genomen. Ton vindt het welletjes zo en gaat ook zijn bed opzoeken. Maar ik, ik kan haar gewoonweg niet alleen laten. Samen hebben we uren op de veranda gezeten, ik huilend in mijn pyama en ochtendjas. Aaiend, pratend en gewoon in stilte. Smekend zich te laten gaan: ‘Ga maar, het is goed zo, laat je maar gaan.’ Etc. Etc.
Chris zal tegen 3 uur thuis komen, daar wil ik zeker op wachten want stel dat hij haar toch onvoorbereid dood op de veranda aantreft. Bovendien kan ik toch nog niet slapen. Ik wil haar zo graag begeleiden naar de overzijde.
De veranda is inmiddels gebarricadeerd zodat Bo er niet meer af kan kruipen. Lopen, staan of zitten gaat allang niet meer. Deze dame heeft haar beste tijd gehad en is echt langzaam aan het wegzakken. Toch komt ze steeds maar weer even overeind.... om mij te zoeken? Oogkontact? Een hele diepe zucht, even geen adem....ik hoop zo dat het voorbij is.....en dan komt er weer een diepe zucht. Net als bij mijn vader, precies hetzelfde. Ik zit naast haar met mijn handen op haar vacht, haar buik, maag, rug.....
Chris komt rond 3.30 thuis en hij heeft een tijdje met haar alleen gezeten. Even samen afscheid nemen. Met tranen in z’n ogen gaat hij (19 jaar oud) naar boven. Morgenvroeg moet hij weer aan ’t werk, het studentenbaantje roept.
En ik..... sta maar te huilen en kan haar niet alleen laten. Wil zo graag dat ze in mijn armen haar laatste adem uit blaast. Het is mijn hond, we hebben lief en leed gedeeld. Maar nee, ze laat zich niet gaan. Elke keer probeert ze weer moeilijk overeind te komen.. wat een wilskracht.

Het ís al over vieren in de ochtend, ik sta inmiddels binnen, achterin de huiskamer en kijk vandaaruit door het raam naar Bo op de veranda. Het boek wat ik aan het lezen ben heet “Stemmen aan de overzijde” van Rosemary Altea. Geweldig mooi geschreven over overleden mensen die vanuit het hiernamaals kontact maken. Dat zou ik nu zo graag met mijn vader willen.
Omdat ik midden in de cursus “werken met engelen energie” zit, probeer ik die helpende engelen op te roepen. Je weet maar nooit.....’Willen jullie haar helpen, begeleiden naar de overzijde, haar laten gaan?’
Of Bo het aanvoelt weet ik niet, maar ze probeert overeind te komen en zoekt oogkontact. Al huilend roep ik mijn vader aan. Hij is immers al aan de overzijde, misschien kan hij haar een handje helpen? Die 2 konden het zo goed met elkaar vinden, mijn vader was altijd zo trots op haar als ze meteen aan kwam rennen met een bal of stok. .... En Bo?... zoekt weer naar mijn ogen.
Ineens krijg ik heel duidelijk het gevoel over me dat ik haar alleen moet laten. Hoe graag ik er ook bij wil zijn, ik moet weg, ze wil dit alleen doen. Daarom duurt het zo lang en laat ze zich niet gaan.. Zo krijgt Bo eindelijk dan de rust die ze verdiende......

Ik strompel huilend naar boven om te proberen een beetje te slapen. Iets voor 7 uur in de ochtend schrik ik met hele dikke ogen wakker. Meteen naar beneden... hoe zou het met Bo zijn?


Zondagmorgen 19 september 2004, Bo is niet meer. Op deze zeer warme nacht heeft ze haar jas uitgedaan, heeft haar lichaam afscheid genomen van het aardse en is haar geest naar elders vertrokken. Stijf ligt ze op haar zij in alle rust. Heel mooi en heel vredig midden op de veranda, op de plek waar ze 11 jaar met heel veel plezier en liefde heeft geleefd. Dank je wel pap, dat je haar hebt geholpen los te laten! Dank je wel engelen!

Omdat het al snel warmer wordt heb ik haar de trap af gesleept de koele garage in.
Ton en Mimi slapen nog, pas als Mimi haar heeft gezien kan ze naar achteren, naar ons dierenkerkhof helemaal achter in de tuin.
Ton heeft een prachtig diep gat gegraven en daarna hebben we haar begraven.
’s Middags komt heel lief mijn moeder op bezoek. En ’t gekke is: Ik heb nog nooit zoveel gehuild. Het lijkt wel of de tranen, die ik nooit gehuild heb bij het overlijden van mijn vader, nu pas naar boven komen. Voor mijn gevoel heb ik dagen met dikke ogen gelopen!

Wat een stilte thuis..... geen begroeting, geen prachtige hondenkop achter het keukenraam, wat een ontzettend zwart gat waar je in kijkt. Niet meer heerlijk je neus kunnen begraven in haar hals en lekker die lucht opsnuiven. Wat mis ik dit!!!
Na 1 week van je hond missen, een lege veranda, niemand achter het keukenraam ’s morgens, niemand te eten te geven en al helemaal niet in je eentje wandelen, begint het in huize Opdam heel erg te kriebelen. Wat een gemis is dat toch......

Mimi is op internet aan het zoeken geslagen. Weer een Duitse Herder of misschien iets anders? Een Groenendaeler, Briard, Bouvier des Flandres? Ook langhaar Duitse herders bestaan. En zo....... maken we kennis met de Oud Duitse Herder. Prachtig, wat een lijf, wat een kop, wat een karakter. Vooral het karakter spreekt ons heel erg aan.
Maar... niet te geloven, jawel, ik geloof in reincarnatie....... daar vind ik een site waarbij er op 19 september 2004 een nestje is geboren.... een 4de worp, allemaal met de D... Danger, Digger, Devil, Dwight, Dewi.....
Bo is immers de 19de gestorven.....Nou, ik weet het niet, maar dit is toch wel erg bijzonder ..... Het is wel heel ver weg, helemaal in Groningen, maar ach.......
Heel naief en met kloppend hart ga ik bellen........ en krijg te horen: Helaas, er zijn wachtlijsten, je kan een bestelling doen en dan is het maar afwachten wanneer er weer een nestje wordt geboren. En opgeven wat je graag wilt, een reu of teefje. Misschien zit er er dan wel een pup voor ons bij.

Daar gaan we ons op beraden. Wat doen we, inschrijven?
Na overleg hier in huize Opdam komen we tot de conclusie dat we toch wel graag verder willen met dit ras. Ton vindt het ook prima als we nog even wachten, in zijn ogen zijn Mimi en ik weer veel te snel. “Wat een emotionele beslissers zijn jullie, komt op als..... Heb nu toch even geduld.”.....
’s Middags in de tuin ben ik aan het mediteren, over mijn vader die nog geen jaar geleden is overleden, over Bo en over loslaten. Over hulp en begeleiding en alles in samenwerking met de helpende engelen. Het boek van Rosemary Altea wordt stuk gelezen.

Op 28 september, dinsdagavond laat, kijk ik maar weer de websites na. Zoeken en nog eens zoeken. Kijken en nog eens kijken. Ze zijn zo leuk, het kijken alleen al.
En dan maar een inschrijving doen toch?
Wacht eens, wat zie ik daar...........



Nieuw baasje gezocht voor zwart teefje








Er wordt een baasje gezocht voor een geheel zwart teefje en niet eens heel erg ver weg.
In Amsterdam. Dit zwarte teefje was al eerder besteld maar werd ‘geannuleerd’
Uit een 1ste worp, beginnend met de letter A! Haar naam is: ALTEA!!!
Marja...... je meditatie wordt verhoord. Dit is het antwoord van de engelen!
Zeg nou zelf, dit is geen toeval meer!
Waarom gebeurt er wat moet gebeuren? Wie stuurt wie?
Is dit voorbestemd of niet? Je niets afvragen, maar gewoon doen!

Samen met Mimi spreken we af dat ik de volgende dag meteen ga bellen.
We zijn al namen aan het verzinnen, dromen al weg, wat een emotionele tutten zijn we toch.
Mimi heeft het over Annie of Amy maar ik denk aan iets anders......
Angel.... dat klinkt geweldig!! Ze komt immers als een engel naar ons toe.
Mocht ze nog ‘te koop’ zijn én voor ons zijn bestemd, dan wordt dit haar naam!
Het kan niet anders! Dit is gewoon voorbestemd en ik ben het aan de engelen verschuldigd.

Vandaag is het woensdag 29 september 2004. De trouwdag van mijn ouders, alleen is papa ons ontvallen. Vanmiddag gaan we gezamelijk naar Noordwijkherhout om deze dag toch te gedenken. En blijven we, gezellig voor mijn moeder, allemaal eten. Het is de 1ste trouwdag zonder mijn vader, dus best moeilijk allemaal.
’s Morgens op kantoor kan ik natuurlijk mijn mond niet houden. Moet het gewoon vertellen:
‘Misschien kunnen we een hondje kopen’.......
En wat als het doorgaat? Kan ik ook makkelijk vrij krijgen?
Gelukkig heb ik een ontzettend lieve chef, die helemaal gek van dieren is. Natuurlijk kan ik vrij krijgen, hoe druk het ook is. Geen enkel probleem.
’s Middags thuis hang ik opnieuw met kloppend hart aan de telefoon.
ZE IS ER NOG!!!!!!!!! Wat een wonder, gaat dit misschien door???!!!
We spreken meteen af dat ik de volgende middag kom kijken. In ’t echt, al deze kleine wolle bolletjes!
En nu Ton bellen: Ton, kan je even in je agenda kijken of je het donderdagmiddag druk hebt? Kan je misschien vrij krijgen, ik heb een verassing voor je! Gelukkig, geen afspraken, we kunnen samen naar Amsterdam. ‘Oh’, is zijn reactie, ‘heb je het voor elkaar, kan je niet langer wachten?’
Met uitgeprinte foto’s van moeder Puck, vader Sultan en natuurlijk puppy Altea gaan we naar Noordwijkerhout. De hele familie zit er. Lekker druk.
Ons nichtje Sjantien werkt in het dierenasiel in Heemstede. Als ik haar en de rest van de familie opgewonden over Altea-Angel vertel dan komt zij met een tegenbod. ‘Toevallig hebben we gisteren een hele grote Duitse Herder langhaar binnen gekregen, Max van 1 jaar, die kan je zo ophalen, kost je 100E .’ Maar Mimi springt in de bres: ‘Wij willen graag een pup, waar je meteen van houdt en die je helemaal naar je eigen hand kan zetten, zelf nog moet opvoeden en niet een oude hond, die misschien vals is’. Mimi weet het wel.
Deze hond is niet oud en is teruggebracht omdat de verzorging schijnbaar niet langer betaald kon worden? Vreemd verhaal. Maar toch..... Ton heeft er wel oren naar. Scheelt een hele boel centen. Hij ziet de $ tekentjes al voor z’n ogen.
Ach, we zullen wel zien, eerst gaan we donderdagmiddag naar Amsterdam om Altea-Angel te bekijken. Heerlijk, kan ik m’n neus weer eens in een vacht verstoppen en lekker ruiken. Wat heb ik dat gemist!
Ton blijft natuurlijk een beetje ‘zieken’ over Max. Ik wacht geduldig af. (Geduldig?)

Donderdagmiddag 30 september vertrekken we naar Amsterdam. We zijn er, eindelijk gevonden!
Ik hoor gekef in de tuin. Stiekem kijk ik over de muur. Geweldig, daar scharrelen allemaal donkere wollige bolletjes!!
We worden netjes ontvangen en krijgen zelfs wat te drinken en de mogelijkheid foto’s te maken. Hoe leuk! Moeder Puck is rustig en corrigeert af en toe haar kids.
‘Ton, ik ben verkocht!’ ‘Ja, dat dacht ik al!’

Meteen geef ik aan Marjan door (zo heet de Fokker) dat Altea haar naam Angel gaat worden.
We krijgen papieren mee en spreken af dat ik haar vrijdag 7 oktober om 10 uur kom halen.
Dat is al over een dikke week!!!!! Spannend!!! Te gek!!!

Thuis gekomen belt Mimi vanaf haar vriendin om te vragen hoe het was. Helaas neemt Ton op. En hij kan het niet laten: ‘Nou, zegt hij, we hebben het niet gedaan, veel te duur en de honden waren ook niet echt leuk, Ik neem liever Max uit het asiel. Hebben we al met Sjantien besproken ook’
Mimi is zo erg teleurgesteld dat ze de hoorn er op gooit. Wat is ze boos!
Als ze later die avond thuis komt, wil ze er niet echt over praten. Zegt alleen maar dat zij die Max niet uit gaat laten, zich er niet mee gaat bemoeien en het een stomme hond vindt waarvan ze nooit zal gaan houden. We willen toch geen asielhond? Wat een kinderlogica!
Ton hangt zelfs een uitgeprinte foto van mama Puck in de keuken op, waar hij Max onder zet.
Arme Puck, je bent heel even misbruikt.

Zaterdagavond stuur ik Mimi een mailtje met foto’s van Angel. Of ze zondagmiddag tijd heeft om samen wat te doen. We halen mijn moeder op in Noordwijkerhout en vertrekken naar Amsterdam. Nog eens op puppybezoek! Mimi is door het dolle en zit alleen maar met Angel op schoot. Maar ook de andere pups zijn geweldig.
Ik mag van Puck eens lekker in haar hals snuiven en haar kop zoenen en sta daar met tranen in mijn ogen onze Bo te herdenken. Verdorie wat heb ik dit gemist!

En dan is het vrijdagmorgen 7 oktober 2004!
Jubelend en met een prachtig zonnetje ga ik Angel op halen.
De veranda is pupvrij gemaakt. Dat heeft Ton toch wel even gedaan. Ook heeft hij een mooi hekje gemaakt, zodat ze er niet zomaar af kan. Deze dame krijgt zo een hele grote buiten bench. Ik heb er zin in!

Klik op de titel voor het fotoalbum van Bo.