Gedrieen naar ’t Meer

Het is hoogzomer en de zon brandt. Ik mis nu toch wel heel erg het park De Paauw, daar loop je zo lekker koel onder het dikke bladerdak. Enfin, dat gaan we dus niet doen met onze loopse Angel, helaas nog even geduld.

Samen met Mimi besluiten we naar ’t Meer te fietsen voor wat afkoeling.
Tas gepakt en Angel in de Cabrio geladen. Die heeft er geen enkel probleem mee, sterkter nog, ze weet nu al dat als de Cabrio aan de fiets vast gezet wordt, we weer iets leuks gaan doen. De Cabrio staat normaal in de garage, daar ligt een tennisbal in en die heeft Angel er al regelmatig uitgejat. Dan klimt ze toch stiekem in haar eendje die kar in.

Bij het Meer zoeken we een plekje aan de zijkant, op het grote middenveld zijn de honden nl verboden. Langs de rand wordt er gelukkig niet moeilijk over gedaan. Eerst even, met poepzakje bewapend, Angel haar behoeften laten doen. Wil ze eigenlijk toch helemaal niet mee komen! “Hè, da’s raar, moet ik mee lopen en blijft het kind daar gewoon achter op de deken?” Als een echte herder draaft Angel maar heen en weer. Steeds weer even terug om te controleren of Mimi daar nog zit.
Sinds de loopsheid, waardoor we even niet meer in De Paauw wandelen, is Angel haar stofwisseling volledig van slag. Normaliter wordt de grote boodschap steevast tussen de middag ergens onder het bladerdak van De Paauw verstopt. En ver in de namiddag zoekt ze meestal opnieuw een mooi plekje uit.Twee maal eten is meestal twee maal een grote boodschap nietwaar? Maar nu dus even niet.
Sjokkend loopt Angel als een verslagen hond achter me aan. Waar kan ik in hemelsnaam die grote boodschap nu deponeren? Nou dan hoef ik toch gewoon even niet.....Wat wel opvalt is dat er gewoonlijk maar één plas gedaan wordt en dat Angel nu toch wel de nodige plekjes besproeit. Sporen achterlaten? Ineens heb ik een andere Angel.

In het Meer tracht ik Angel mee te lokken dieper het water in. Nu heb ik eindelijk de mogelijkheid samen met haar te zwemmen en wie weet, heeft ze meteen door hoe het moet. Maar nee hoor. Als ik Angel vastpak aan haar halsband en haar verder mee trek naar een dieper gedeelte dan vindt ze dat niet leuk. Als een klein bang kind spartelt ze los en weet niet hoe snel ze weer aan de kant moet komen. Om voorlopig aan de kant te blijven en mij eventjes helemaal niet te vertrouwen.
Naast ons zit een Rottweiler, waar Angel heel leuk mee speelt. Hij taalt totaal niet naar haar.
En dan komt er later in de middag een stel met een Welsch Corgi, ook een reu. Hij krijgt Angel in het oog en je ziet hem reageren: Neus omhoog en recht op Angel af. Prompt steekt hij z’n neus onder haar staart die daarop meteen slagzij maakt. Kaarsrecht en stram blijft Angel staan, met staart kompleet opzij gedraaid in afwachting....... Snel schiet ik op Angel af om haar aan te lijnen. Tjee, pas 7 dagen loops en dan al bereidwillig?

Terug naar huis fietsend maakt Mimi een paar mooie foto’s van ons samen, ik voorop en Angel in haar Cabrio. Mimi heeft heerlijk half slapend liggen zonnen aan het meer en roept heel enthousiast achter me: “Nou Moedertje, dat moeten we vaker doen, is zeker voor herhaling vatbaar”!

De foto's 'bloggen' (plakken) lukt weer eens niet zoals ik wil, moet misschien toch eens over naar een andere web-log?!
Klik op de titel voor het openen van nog meer waterpret en fietsfoto's.