Wat een grote plaats toch!

Wat hebben we toch een joekel van een plaats.
Een camping als deze hebben we nog nooit eerder gehad. De laatste jaren hebben we op verzoek van de kinderen aan de kust gekampeerd en daar zijn de plaatsen in vergelijking toch wel super klein. Ook andere kampeerders hoor je er over: vanuit Italië of Spanje komende is het hier toch wel riant. In Spanje en Italië sta je op sommige campings haring aan haring.
Hier dus niet. Het lijkt wel een natuurcamping.
Onze plaats meet wel 200 m2 en als je de afstand loopt van onze plek naar het sanitair is dat toch wel een heel eind, uiteindelijk zitten daar in totaal maar 4 plaatsen tussen.
Heerlijk zoveel vrijheid. Op deze manier heb je totaal geen last van ‘buren’ en zit je lekker vrij.
Angel gedijt hier prima en ligt eigenlijk altijd wel los. Alleen ’s nachts gaat de riem vast aan de open bench. En elke morgen als ik op sta dan ligt mevrouw nog heerlijk te pitten in haar cabrio.
Ook het loopje naar het sanitair gaat meestal wel zonder riem.
En heel soms, als Ton of ik alleen naar ’t sanitair lopen, dan volgt mevrouw ons stiekem op eigen initiatief. Ben je klaar en wil je terug lopen, dan zie je ineens dat je eigen hond daar keurig op je staat te wachten. Zonder ook maar iemand lastig te vallen! Wat een wereldhond!
Deze camping is zeker voor herhaling vatbaar!


Langs het pad naar ’t sanitair zijn 4 plekken. Heel toevallig worden daar naast elkaar 2 plekken bezet met honden. De ene plek is bezet door (hoe is het mogelijk! We kennen elkaar van het aquajoggen) een gezin uit Wassenaar, die hier speciaal naar toe komen om te vissen. De andere plek wordt gelukkig maar 2 dagen bezet gehouden door een stel met een Drentse Patrijs. Deze jong volwassen hond hebben ze pas 2 maanden, durven ze niet los te laten en van de hondentaal hebben ze nog geen kaas gegeten.De hond ligt daar aan een hele lange riem en iedereen die over het pad naar boven wil lopen wordt bijna ‘aangevallen’. Ach... aanvallen is een groot woord, maar ja, de riem is zo lang dat je eigenlijk niet fatsoenlijk over het pad kan lopen. Angel vindt het wel spannend, vooral omdat die Drent naar iedereen die langs loopt behoorlijk blaft. En dat steekt aan want dan gaat Boris, de kruising tussen een Yorkshire Terriër en Maltezer Leeuw, ook mee doen. ’s Avonds en voor de nachtrust niet echt handig. Angel en ik lopen daar dus na 1 keer maar even niet meer langs. Over een middenpad of door het bos gaat ook prima en niet de kat op ’t spek binden.
De alllereerste keer dat Angel Boris ontmoet gaat in eerste instantie prima. Boris is lastig en aanvallend met de riem om. Z’n baasje waarschuwt daarvoor. Dus bij het begroeten zijn ze samen los. Angel loopt eigenlijk altijd los. Samen snuffelen, ruiken, om elkaar heen draaien, geen enkel probleem. Tot dat ik samen met Angel terug loop naar onze plaats beneden aan de rand van het bos en Boris ons achterna wil gaan. Z’n baasje is bang dat Boris weg loopt en lijnt hem voor de zekerheid aan. Terwijl wij daar nog staan valt Boris, net aan aangelijnt, ontzettend grauwend uit naar Angel, die.... dit niet op haar kop laat zitten en een tegenaanval inzet. Zwart bovenop wit, veel kabaal en Angel natuurlijk heel veel groter...... ik schrik me rot. Honden uit elkaar, Angel aangesproken en meteen terug naar de plek gelopen. Heel vervelend want later blijkt dat Boris door deze aanval/uitval wel een wondje op z’n rug heeft. Boris heeft daarna diep ontzag voor ons: als hij ons ziet aankomen dan duikt hij weg. Anderen die langs lopen worden nog wel eens aangeblaft. Toch heel vervelend dat dit gebeurd is en heel jammer dat ik het niet zag aankomen.

Gelukkig dus maar dat we van die hele grote staplaatsen hebben. Ligt niemand elkaar in het vaarwater.

Voor nog meer foto's even op de titel klikken.