Scheveningse ODH wandeling

“Had ik nu maar mijn lange waxjas aangedaan!” Zo heb ik vele malen gedacht.
Gelukkig doet de hoed op mijn hoofd goed dienst, want ik heb nog steeds geen ruitenwissers voor mijn bril aangeschaft en nu blijft mijn bril gelukkig droog genoeg om iedereen nog te kunnen onderscheiden. En dan praat ik maar niet over die vele regendruppels aan je neus....
Uitgelaten rennen onze honden over het Scheveningse strand. Zij hebben totaal geen last van wind en regen.
Wat een passie stralen zij uit!

Angel heeft al snel haar zus Djarré en broer Harley gevonden. Zij zoeken elkaar toch altijd weer op. Ook Kajo vindt ze heel erg leuk en blijft ze op de voet volgen.
En heel regelmatig komt ze even langs voor een aaitje of klein ‘snoepje’.
De heenweg richting de pier hebben we nog de wind in de rug. Makkelijk lopen en zo krijgt alleen je achterkant het een beetje te verduren.
Halverwege gaan de puppen en jonge honden terug richting haven, zij mogen immers nog niet zo lang in het mulle zand.

Wij lopen stoer verder, regen of geen regen.
Gezellig pratend met de een of ander.Harry van het forum in levende lijve ontmoet en gehoord hoe ik nu echt z’n naam moet uitspreken. Elke keer weer leer je meer mensen kennen, met allen hetzelfde doel: Onze Oud Duitse Herder.
Onder de pier schuilen we even en wachten we op elkaar.
Natuurlijk moet je wel opletten dat je niet teveel wind vangt, je raakt of je hoed kwijt of je plu vliegt de lucht in en sterft een hele snelle dood.
En dan ploeteren we terug naar de haven dwars door de storm heen.
Ton loopt samen Frits en de honden Angel en Kajo tegen de boulevard aan terug naar het begin. Duidelijk minder wind en zo denken ze minder nat te worden.

Wij lopen dwars over het strand, voorover gebogen in de westenwind. Groepjes en kluitjes bij elkaar ploeterend.
De druppels kleven aan ons gezicht en rollen van onze neus af. Lang leve mijn hoed!
Hoewel, geen verkeerde beweging maken, anders ben ik hem echt kwijt en belandt hij zomaar in de golven. Wat een natuurgeweld. Prachtig!
De boekpijpen plakken aan de benen en iedereen raakt langzaamaan een beetje bevroren. Volgens mij hebben we de terugweg toch wel een beetje in de versnelling gelopen.
Foto’s maken gaat behoorlijk lastig, met verkleumde vingers en zand en regen wervelend om je heen. Ik heb in elk geval nog niet eerder zo weinig foto’s gemaakt.
De honden deert het niet, die dartelen vrolijk verder ofdat het een prachtige zonnige dag is.

En dat was het ook:
Ondanks dat de weergoden ons vanmiddag helemaal niet goed gezind waren, heb ik weer volop genoten.
Saskia en Andre, bedankt voor de organisatie, het was als vanouds:
Het was weer TOP!

Vlak bij huis en nog nooit zo verkleumd geweest.
Thuis warmen we al snel op: Albert en Rene in de joggingbroeken van Christophe.
Djarré, Cassy en Caro hebben in no time hun plek hier gevonden.
De veranda en het 1ste stuk achtertuin wordt besnuffeld.

In het 2de stuk tuin rennen Djarré en Angel oneerbiedig een paar rondjes over het graf van Bo.
Caro vindt binnen meteen het schapenvachtje in de shouw en droomt heerlijk weg van opnieuw een onuitwisbare middag!

Klik op de titel voor een paar stormachtige foto’s.